Osiedle Przemysłu Drzewnego - pierwsze powojenne osiedle w Obornikach

Wszystko zaczęło się 10 maja 1957 roku, kiedy to ówczesny dyrektor Zakładów Przemysłu Drzewnego - Henryk Kaliszan, przedstawił na zebraniu w którym udział wzięli Wacław Kamoda, Jan Kazimierski, Czesław Lawrenz i Czesław Marchewka pomysł budowy osiedla domków jednorodzinnych. Uczestnicy zebrania jednomyślnie zaakceptowali pomysł, a jego autor przystąpił do działania. Już 12 maja 1957 roku Henryk Kaliszan spotkał się z przewodniczącym Prezydium Powiatowej Rady Narodowej - Czesławem Jóźwiakiem i Przewodniczącym Prezydium Rady Narodowej w Obornikach - Teodorem Roguszką i rozmawiał na temat możliwości budowy osiedla, które ma być zlokalizowane przy Państwowym Ośrodku Maszyn.

W tym czasie gdy po zakładzie rozchodzi się informacja o nowo powstającym osiedlu, do organizatorów wpływają zgłoszenia chętnych. Są nimi m.in. : Maksymilian Bruch, Kazimierz Matuszewski, Wawrzyn Świtała, Stanisław Kmieć, Wincenty Turek, Czesław Olejniczak, Edmund Pytlak, Adam Zadorucki, Adam Magdziarz, Jan Pyssa, Jan Łukaszewicz.

17 maja 1957 r. Henryk Kliszan wraz z Przewodniczącym Rady Robotniczej Tadeuszem Ulatowskim, biorą udział w posiedzeniu Prezydium Miejskiej Rady Narodowej i przedstawiają pismo, w którym proszą o przyznanie 20 działek na budową osiedla domków jednorodzinnych, które znajdują się przy POM. Prezydium okazuję się być łaskawe i podejmuje pozytywną decyzję, przyznając 20 działek. Proponują jednocześnie przejęcie całego znajdującego się tam terenu pod zagospodarowanie. Pierwsze oficjalne zebranie ze wszystkimi chętnymi do budowy domków jednorodzinnych odbywa się 18 maja 1957 roku. Zebraniu przewodniczy Henryk Kaliszan, a zostają omówione na nim metody pracy przy budowie domków, oraz wybrany zostaje Samorząd Budowy Osiedla w składzie: Czesław Marchewka - przewodniczący, Czesław Lawrenz - księgowy, Maksymilian Bruch - członek, Wawrzyn Świtała - członek.

20 maja 1957 roku do samorządu budowy osiedla zgłaszają się kolejni chętni są nimi : Aleksander Pawlak, Tadeusz Kzimierski, Czesław Mosiężny i Jan Karpowicz. Tego samego dnia Henryk Kaliszan wraz z Przewodniczącym Rady Robotniczej rozpoczynają starania o przyznanie kredytów dla chętnych, chcących uczestniczyć w tym przedsięwzięciu. Z zapytaniem dotyczącym uzyskania kredytu zwracają się do Banku Inwestycyjnego w Poznaniu, a kwota o jaką się starają to milion złotych, czyli po 50 tyś. zł dla każdego zainteresowanego. Bank zgadza się udzielić takiego kredytu.

30 maja na wniosek Samorządu Budowy Osiedla, Prezydium Miejskiej Rady Narodowej podejmuje uchwałę o przekazaniu kolejnych 30 działek w okolicach POM. Dodatkowo rada podejmuje uchwałę w sprawie zlecenia opracowania planu zagospodarowania przestrzennego Obornik. 19 czerwca 1957 roku następuje imienny podział działek, którego dokonał Samorząd Osiedlowy wraz z dyrektorem Henrykiem Kaliszanem. Kolejny problem z jakim musiał się uporać Samorząd to sprawa projektu domków. Projekt musiał zostać zaakceptowany przez Wydział Spraw Wewnętrznych, ostateczna decyzja dotycząca kształtu domków zapada u Architekta Wojewódzkiego. W jej wyniku domy miały być wszystkie jednakowe i mieć kształt tzw. kopertowy.

6 września 1957 roku Samorząd Osiedlowy wysyła pismo do Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Obornikach, w którym prosi o nadanie nazw ulic znajdujących się na nowo powstającym Osiedlu Przemysłu Drzewnego w Obornikach. Samorząd proponuje pierwszą z ulic nazwać Rzemieślniczą, a drugą Różaną. W dniu 20 września 1957 roku uchwałą nr 37/169/57 Prezydium Miejskiej Rady Narodowej podejmuje decyzję o nadaniu nazw ulic takich jak proponował Samorząd.

9 listopada z okazji uroczystych 50-lecia istnienia Zakładów Przemysłu Drzewnego w Obornikach wmurowany zostaje przez wiceministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w Warszawie Jerzego Knothe (który później zostaje ambasadorem PRL w Chinach!) kamień węgielny. Wiceminister staje się tym samym oficjalnym opiekunem budowy. 15 listopada 1957 roku rozpoczynają się prace przy budowie domków, tego dnia rozpoczęto wykopy pod zlanie pierwszego fundamentu na działce Wawrzyna Świtały. Osiedle nie posiada jeszcze ani wody, ani elektryczności i gazu. 18 marca 1958 roku Dyrektor Zakładów Przemysłu Drzewnego Henryk Kaliszan zaczyna prowadzić rozmowy z dyrektorem POM Wawrzyniakiem w sprawie dostarczenia z POM energii elektrycznej potrzebnej do budowy osiedla domków jednorodzinnych. 15 kwietnia 1958 roku Miejska Rada Narodowa przydziela rury na przeprowadzenie w czynie społecznym rurociągu gazowego od istniejącego źródła zasilania znajdującego się przy ul. Staszica. Gazociąg zostaje zatem zrobiony w czynie społecznym. Nadal również zgłaszają się chętni do budowy domków.

20 września 1958 roku zgłaszają się : Franciszek Mucha, Jak Ciesielski, Jan Woźniczko, Jak Domagała, Krupka, Stanisław Filipowicz. 15 maja 1959 roku rozpoczyna się budowa drugiego rzutu domków jednorodzinnych, a w międzyczasie z budowy domu rezygnuje kilka osób. Na ich miejscy szybko znajdują się nowi. Zamiana następuje między następującymi rodzinami Wacław Kamoda - Roman Brenda, Jan Kazimierski - Mikołaj Duda, Aleksander Pawlak - Aleksander Gazecki, Mosiężny Czesław - Eugeniusz Filipowicz, Adam Ladorucki - Brylewski, Jan Karpowicz - Lictke Wiktor.

18 listopada 1960 roku na osiedle wprowadzają się pierwsi lokatorzy, a są nimi Sylwester Strachowiak i Czesław Marchewka. Niestety na osiedlu nadal brak wody, jak natomiast gaz i prąd który pobierany jest z POM. Od 6 czerwca 1961 roku zaczyna się sukcesywne zajmowanie domków przez poszczególnych właścicieli. Niestety Przedsiębiorców Gospodarki Komunalnej w Poznaniu nie wyraża zgody na budowę wodociągu i w związku z tym zaczynają się poszukiwania zasypanej przez Zawiązek Motorowy w Obornikach studni, znajdującej się na terenie osiedla. Studnie udaje się znaleźć, a Komitet przystępuje do budowy własnej hydroforni, która pozwoli doprowadzić wodę do 30 domków. 12 czerwca 1964 roku Komitet kończy budowę hydroforni i sieci wodociągowej na osiedlu, a następnie przekazuje ją MPGR. Niestety prąd nadal czerpany jest z POM, dlatego 15 czerwca 1964 roku Komitet przystępuje do budowy linii elektronicznej wraz z oświetleniem ulicznym na ulicy Rzemieślniczej, Staszica, Wedelickiego i Chopina. Wykonaną już linię, Komitet przekazuje w listopadzie 1964 roku Zakładowi Energetycznemu w Szamotułach.

W 1970 roku Komitet Budowy w czynie społecznym przy pomocy TPD urządza ogród jordanowski, który do użytku zostaje oddany 22 lipca 1970 roku. W tym roku zostaje również rozdzielona ostatnia część działek i tym samym kończy się całkowicie budowa pierwszego w powojennej historii Obornik osiedla domków jednorodzinnych.