Obelisk ku pamięci śp. Siostry Anny Tekli Budnowskiej stanął w parku nad Gwdą w Pile

Było drzewo, przyszedł czas na obelisk. Mieszkańcy Piły pamiętają o śp. Siostrze Annie Tekli Budnowskiej, której wiara czyniła cuda. Rodowita pilanka była prawdziwą bohaterką, która nie cofała się przed niczym, jeżeli chodzi o pomoc drugiemu człowiekowi. W ciągu swojego życia uratowała wiele istnień. Czy mogła pozostawić po sobie coś cenniejszego?

W lipcu tego roku, w Parku nad Gwdą im. Siostry Tekli Anny Budnowskiej zasadzono pamiątkowe drzewo - na wzór drzew Sprawiedliwych wśród Narodów Świata w Jerozolimie. Na tym jednak nie poprzestano. Pamięć o siostrze postanowiono uhonorować jeszcze obeliskiem z wizerunkiem siostry. Stanął on w parku. Poinformowało o tym Stowarzyszenie Inicjatyw Społecznych Effata.

- Jest pierwszą pilanką, odznaczoną medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” ustanowionym w 1963 roku przez Instytut Yad Vashem w Jerozolimie. Dziękujemy Przełożonej Generalnej Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi i wszystkim Siostrom -

mówi Artur Łazowy ze Stowarzyszenia Effata.

Tekla Anna Budnowska ur. się w Pile 7 lipca 1907 roku. Była córką zasłużonego dla polskości naszego miasta Józefa Budnowskiego, założyciela chóru „Halka”, uczestnika powstania wielkopolskiego 1918/1919. W 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi w Warszawie. W zakonie pełniła różne posługi. Pracowała jako nauczycielka i wychowawczyni. W 1935 roku przeniesiona została do szkoły klasztornej w Łomnej na Ukrainie. Od czerwca 1938 roku kierowała szkołą. Jako przełożona ocaliła od zagłady grupę ponad 100 dziewcząt z Warszawy, w tym 26 dzieci żydowskich. We wrześniu 1943 wobec narastającej represji nazistów ukraińskich przeniosła zakład wychowawczy do Warszawy, by później udać się z wychowankami na dalszą tułaczkę, 12 sierpnia 1944 roku, podczas powstania warszawskiego. Po wojnie, w latach 1948-1972 pracowała w Brazylii, pełniąc różne odpowiedzialne funkcje, w tym przez 9 lat (1948-1957), jako przełożona prowincji Dzieciątka Jezus w Kurytybie. Zakładała szkoły, internaty, szpitale, domy starców. Po powrocie do kraju, w latach 1972 - 1984 była Przełożoną Generalną Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi. Zmarła 17 marca 1994 roku w Warszawie.